Something ... Extraordinary..





λίγοι κόκκοι άμμου…


Πρόσφατα μου δάνεισε μια φίλη ένα βιβλίο και καθώς το διάβαζα ανακάλυψα σημειώσεις που είχε κρατήσει, τσακισμένες σελίδες,  σκέψεις, καθώς και μικρούς κόκκους άμμου, από την παραλία στην οποία το διάβαζε. Μιας και το βιβλίο είχε ως θέμα τις σχέσεις, δε μπορούσα παρά να παραλληλίσω και εγώ το βιβλίο της με μια σχέση. Έτσι δεν είμαστε και εμείς? Σαν ένα βιβλίο? Ο καθένας μας γράφει την ιστορία του και οι άνθρωποι που περνάνε από την ζωή μας, αφήνουνε τις σημειώσεις τους, τσακίζουνε τα φύλλα μας ή μας αφήνουν κάποιο δώρο! Ο επόμενος που θα μας ξεφυλλίσει ή θα τα ανακαλύψει ή θα τα προσπεράσει και με την σειρά του θα αφήσει τις δικές του σκέψεις στην δική μας ιστορία. Όπως και να ‘χει είτε επιλέξει να εμπλουτίσει την ιστορία μας, είτε να αφαιρέσει κάτι από αυτήν το μόνο σίγουρο είναι... πως οι σελίδες του βιβλίου μας θα συνεχίσουν να γεμίζουν…

Υ.Γ. : Αγαπημένη μου T.S. θέλω να σε ευχαριστήσω για το δωράκι που άφησες μέσα στο βιβλίο σου και αποτέλεσε για μένα πηγή έμπνευσης μέσα από ένα απόσπασμα του βιβλίου που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη:

«Να σ’ αγαπώ με τα μάτια κλειστά
Σημαίνει να σ’ αγαπώ στα τυφλά.
Να σ’ αγαπώ και να σε βλέπω κατά πρόσωπο
Θα ήταν τρέλα…
Εγώ θα ήθελα να μ’ αγαπούν με τρέλα.»

Και εσύ το αξίζεις να σ’ αγαπούν με τρέλα και γι’ αυτό σου το εύχομαι ολόψυχα !!!

Κείμενο/Photo : by Libella Swing   ( Υ.Γ. :  η φωτογραφία είναι έμπνευση της Matilda !! )




Love is in the air..........


Αγάπη τι ωραία λέξη ! Και μόνο που την προφέρεις γεμίζει το στόμα σου! Και μόνο που την σκέφτεσαι σφίγγεται το στομάχι σου και πλημμυρίζει εικόνες το μυαλό σου. Την έχεις, δεν την έχεις στην ζωή σου την σκέφτεσαι. Μόλις έρθει της ανοίγεις διάπλατα την πόρτα !!! Και μόλις φύγει, απεγνωσμένα την θέλεις πίσω... Άλλοι την αναζητούν μια ζωή, άλλοι την συναντούν περισσότερες από μια φορά και άλλοι κλαίνε για τις αγάπες που πέρασαν από την ζωή τους και έφυγαν, γιατί δεν το κατάλαβαν αρκετά νωρίς για να τις κρατήσουν. Μοιάζει με αναζήτηση δίχως τέλος. Ακόμα και να λες πως τα επαγγελματικά σου είναι το σημαντικότερο στη ζωή, η αγάπη θα κατέχει την πρώτη θέση και ας μην θέλεις να το παραδεχθείς. Είναι αυτό το γλυκό συναίσθημα, που ξαφνικά σε κάνει να μην μπορείς να φας, να μην μπορείς να κοιμηθείς… να χάνονται οι σκέψεις σου δίχως λόγο και να χαμογελάς σαν χαζό έτσι στα καλά καθούμενα. Σε παρασύρει σε τρέλες και ομορφιές. Μπορεί να σε κάνει να δεις τα πάντα αισιόδοξα. Να καθυστερεί την σκέψη σου, αλλά να δίνει ώθηση στις κινήσεις σου για να βρεθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται κοντά της. Να τραγουδάς τραγούδια και να χορεύεις στον δρόμο. Ντύνει τα πάντα γύρω σου με ομορφιά. Ακόμα και με τσουχτερό κρύο και  καταιγίδες εσύ θα βγεις να την συναντήσεις.
Τόσο γλυκιά, που θέλεις να την γευτείς ακόμα και αν ξέρεις πως πρόκειται για το μεγαλύτερο σου λάθος.


P.S.: την φωτογραφία αυτή την είδαμε ένα βράδυ στην Ομήρου. Κάποιες φορές η ΣΥΓΓΝΩΜΗ  που συνοδεύεται από την αναγνώριση του λάθους μας μπορεί να μην μας φέρει πίσω τον άνθρωπο που αγαπάμε, όμως σίγουρα μας κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Κείμενο και Photo: by Libella Swing !







Η Απρόσμενη Καταιγίδα.......



Είναι λίγο ειρωνικό να γράφω αυτό το άρθρο την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου καθώς είναι μια γιορτή την οποία θεωρώ καθαρά εμπορική . Ωστόσο επειδή η έμπνευση έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, παρατηρώντας την ασταμάτητη βροχή και ακούγοντας το λατρεμένο μου moon river, αναρωτήθηκα εάν πιστεύω στον έρωτα και στην αγάπη . Σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο έρωτας ? Σαν μια καταιγίδα σαν αυτές της εβδομάδας που διανύουμε, που σε κάνει μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω σε θυμώνει γιατί δεν μπορείς να μετακινηθείς χωρίς να γίνεις χάλια, σου αρέσει να περνάς χιλιάδες ώρες στο σπίτι κάτω από κουβέρτες στα ζεστά όπως λέμε και απλά να ακούς τν βροχή . Να είσαι έξω αλλά να μην θες να ανοίξεις την ομπρέλα αλλά να θες να γίνεις χάλια από την βροχή να πέσει πάνω σου και η τελευταία στάλα. Αυτό είναι ο έρωτας ? Και όταν τελειώσει αυτή η καταιγίδα τι κάνουμε ? Τι μένει μετά ? Απλά ένας βρεγμένος δρόμος και πλημμυρισμένες αποχετεύσεις ? Τι μένει μετά τον έρωτα που σε κατακλύζει σε κάνει μούσκεμα και σε αφήνει έτσι ? Και αν τον χάσεις αυτό τον έρωτα ? Αν ανοίξεις την ομπρέλα και χάσεις την βροχή ? Τότε τι γίνεται ? Θα έχεις χάσει κάτι τόσο τρομερό ή θα έχεις σωθεί από μια ακόμη απογοήτευση ? Η επιλογή δική σας .

Κείμενο: by Matilda, Φώτο : by Libella Swing




Τα άστρα


Φαντάζουν τόσο κοντινά , είναι τόσο φωτεινά .Πόσο δύσκολο είναι να τα φτάσεις ? Πόσο δύσκολο είναι να γίνει όλη σου η ύπαρξη ένα με αυτά , να ενωθείς με αυτά και να γίνεις ένα ουράνιο σώμα , να νιώσεις αυτή την ολοκλήρωση , να μην σε νοιάζει πόσα είναι τα άστρα σου γιατί θα είσαι πλέον ένα με αυτά . Τα άστρα σε κάνουν και νιώθεις μικρό παιδί που καθόσουν και χάζευες για ώρες ατελείωτες να λάμπουν (ακόμα το κάνω εγώ πάντως ) και όταν πέφτει ένα αστέρι να χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά σου και αμέσως ετοιμάζεις όσο καλύτερα μπορείς την ευχή σου για να μην χαθεί η μαγεία . Και πάντα πιστεύεις ότι μπορεί έστω να υπάρχει μια μικρή μια τόσο δα απειροελάχιστη πιθανότητα αυτή η ευχή σου να βγει αληθινή και να σε πλημμυρίσει όλη η μαγεία που υπάρχει μέσα τους .Έτσι λοιπόν μπορεί να δεις αυτή την μαγική στιγμή εκεί που δεν το περιμένεις , μπορεί να μην έχεις δει όλο το καλοκαίρι ούτε ένα αστέρι να πέφτει και τα αστέρια να είναι χιλιάδες και να το δεις μέσα στην πόλη που τόσο αγαπάς και ας είναι τόσο άσχημη καμιά φορά . Να το δεις καθισμένος σε ένα παγκάκι την ώρα της απόλυτης ησυχίας και ανάμεσα σε 5 άστρα όχι σε χιλιάδες να πέφτει ένα . Αυτό είναι ακόμα πιο μαγικό αυτό είναι η ολοκλήρωση..

Για όσους είχαν/έχουν/θα έχουν μια μαγική στιγμή εκεί που δεν το περιμένουν, γι αυτούς που αναζητούν και πάντα ονειρεύονται να γίνουν ένα με τα άστρα ακόμα και αν οι άλλοι θέλουν να τους κάνουν ένα με την γη . 

Κείμενο/Φώτο : by Matilda 








"our magic place............"

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν περπατώντας στα στενά της πόλης να ανακαλύψετε ένα σημείο μαγικό? Ένα σημείο, όπου οι ευχές πραγματοποιούνται και τα όνειρα ξαφνικά τείνουν να γίνουν πραγματικότητα?
Ένα από αυτά τα βράδια κάνοντας βόλτα με την Matilda στο κέντρο της Αθήνας, το είδαμε εκεί μπροστά μας "our magic place....." κάναμε κάποια βήματα πίσω και με το αριστερό πόδι (έτσι για να πάμε κόντρα στο ότι καλό συμβαίνει, συμβαίνει με το δεξί) περάσαμε την διαχωριστική γραμμή της πραγματικότητας και συναντήσαμε την μαγεία…..
Σαν την είσοδο σε μια γυάλα, απομονώθηκαν οι γύρω ήχοι, η μουσική που έπαιζε, τα γέλια και η συζήτηση μιας παρέας, που μας προσπερνούσε, ο ήχος από τα αυτοκίνητα καθώς πατούσαν μέσα στα νερά της βροχής.
Είχαμε βρει το σημείο αυτό το μαγικό και το μόνο που είχαμε να κάνουμε, ήταν να διαβούμε όλο το μαγικό μονοπάτι κάνοντας μέσα μας μια ευχή. Κάτι που θέλαμε πραγματικά να συμβεί στην ζωή μας, κάτι που το φέρουμε μέσα μας ως επιτακτική ανάγκη. Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής χαμογελούσαμε και οι δύο. Δεν αποκαλύψαμε βέβαια τις ευχές μας, αλλά είμαι σίγουρη πως σχεδόν ευχηθήκαμε τα ίδια και ίσως όταν ενώνονται τόσο δυνατά οι δυνάμεις δυο φίλων η μαγεία του σημείου να ενισχύεται.
Καθώς απομακρυνόμασταν από το σημείο, νιώσαμε πως τα πράγματα έχουν ήδη αρχίσει να αλλάζουν…

P.S.: Βρείτε και εσείς το δικό σας μαγικό σημείο, αδειάστε το μυαλό σας από κάθε αρνητική σκέψη και αφήστε την μαγεία να σας πλημμυρίσει. Είμαι σίγουρη πως αν κοιτάξετε καλά, ίσως και να υπάρχει ήδη μέσα σας.
(φυσικά δεν μπορώ να σας αποκαλύψω το μαγικό μας σημείο, γι’ αυτό έβαλα μια άλλη φωτογραφία εξίσου μαγική όμως.)

Κείμενο και Photo: by Libella Swing !









Ένας μικρός Οδυσσέας

Τώρα που τελειώνουν σιγά σιγά οι διακοπές μας και μαζευόμαστε ξανά στα συνηθισμένα αλλά όμορφα πράγματα γράφω αυτό το κείμενο για να αποχαιρετήσω και εγώ με την σειρά μου το καλοκαίρι . Θα σας πώς λοιπόν τι αγαπώ στην θάλασσα . Και ναι δεν εννοώ την άμμο τα παιχνίδια και όλες τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα εκεί . Εννοώ το νερό το πέλαγος την απέραντη γαλήνη που μας προσφέρει σε εμένα τουλάχιστον . Δεν υπάρχει καμία στιγμή καθ όλη την διάρκεια της χρονιάς που να μην σκέφτομαι κάτι . Δεν υπάρχει έστω μια στιγμή που να αδειάζει το μυαλό μου και να μην σκέφτομαι τίποτα . Συνεχώς περνάνε σκέψεις για τα πάντα . Μόνο αυτή , ναι αυτή μου δίνει την ευκαιρία να χαθώ μέσα της να γαληνέψω να μην αισθάνομαι τίποτα , να προσπαθώ να σκεφτώ  μα εκείνη πεισματάρικα να μην με αφήνει . Βυθίζομαι λοιπόν και εγώ στην απεραντοσύνη της δεν με νοιάζει τίποτα μόνο ο ήχος από το κύμα που ακούγεται υπογείως  και οι φωνές κάποιων φίλων που ακούγονται σαν θρόισμα του ανέμου . Ακόμα και τώρα χιλιόμετρα μακριά μπορώ και την ακούω να μου φωνάζει να με ηρεμεί έστω για ένα δευτερόλεπτο αρκεί  . Σαν ένας μικρός Οδυσσέας παγιδεύεσαι για χρόνια στο κάλεσμα της δεν μπορείς να ξεφύγεις δεν μπορείς να την νικήσεις μα αισθάνεσαι τόσο ευτυχισμένος μαζί της τόσο όμορφα . Την ακούς να είναι θυμωμένη , την ακούς να είναι ήρεμη αλαφιασμένη μανιασμένη αλλά είναι πάντα ίδια αγέρωχη . Αναρωτιέμαι εάν κάποιος άλλος νιώθει έτσι εάν χάνεται στην μεθυστική γαλήνη της εάν καταφέρνει να αποδράσει από τον γήινο κόσμο και να μπει στον κόσμο της όπου δεν υπάρχουν σκέψεις παρά μόνο αισθήσεις και γαλήνη . Ευχαριστώ λοιπόν που έστω για λίγα δευτερόλεπτα δεν με νοιάζει τίποτα δεν ακούω κανέναν παρά μόνο εμένα και αυτά που πραγματικά νιώθω  και εκείνη να με καθησυχάζει σαν μάνα που ηρεμεί το ανήσυχο παιδί της .




Κείμενο/ Photo  : by Matilda




















http://youtu.be/Esdl_3kKSBk

Cesaria Evora
"ξυπόλητη ντίβα"

Λατρεύω την ερμηνεία της Cesaria Evora σ’αυτό το κομμάτι "besame mucho". Λατρεύω την χροιά της, τα θλιμμένα της μάτια, μα πάνω απ’όλα λατρεύω τη διαδρομή που διένυσε στη ζωή της. Στεναχωριέμαι που δεν θα έχω την τιμή να παρακολουθήσω και στο μέλλον συναυλία της (μιας και τον Δεκέμβριο έφυγε από την ζωή).

Γεννήθηκε στο νησί Sao Vicente και ο καλός Θεός την έβαλε στην αγκαλιά μιας οικογένειας μουσικών. Η μοίρα της την χτύπησε αλύπητα από μικρή. (έχασε νωρίς τον πατέρα της, έμεινε σε ορφανοτροφείο, θετούς γονείς…)

Περιπλανιότανε στους δρόμους του νησιού και τραγουδούσε σε μπαράκια. Από εκεί πήρε και το όνομά της "ξυπόλητη ντίβα", γιατί τραγουδούσε δίχως παπούτσια και κάλτσες.

Διάσημη έγινε πρώτα στα 47 της. Έβγαινε στη σκηνή στολισμένη σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο από τα χρυσά κοσμήματα που φορούσε. Όσα είχε στερηθεί και λαχταρούσε από μικρή τα φορούσε όλα μαζί. Έμεινε όμως πιστή στις ρίζες της και ταπεινή σαν άνθρωπος. Ζηλεύω πολύ την απλότητα και την ταπεινότητα που την διέκριναν.  

P.S.: Καθόμουνα πριν αρκετό καιρό σε μια καφετέρια και άκουσα το "soldade", σε έναν χώρο που δεν πίστευα πως θα άκουγα αυτό το είδος μουσικής. Ίσως είναι καιρός να παραδειγματιστούμε από σωστές αξίες και αξιόλογους ανθρώπους και εμείς, αλλά περισσότερο ακόμα οι πολιτικοί της χώρας μας.


Κείμενο: by Libella Swing







"Το τέλος του στρουθοκαμηλισμού"

Στρουθοκάμηλος…… παράξενο και ταυτόχρονα χαριτωμένο ζωάκι! Παιδί ακόμα είχε τραβήξει την προσοχή μου στον ζωολογικό κήπο. Έτρεχε αναστατωμένη πάνω  κάτω και μόλις άκουγε έναν θόρυβο τρόμαζε και έχωνε το κεφάλι της μέσα στην άμμο. Τι αστείο…… Μου εξήγησαν μετά, πως το κάνει αυτό για να κρυφτεί από τους εχθρούς της. Πιστεύει πως επειδή δεν τους βλέπει εκείνη, δεν την βλέπουν ούτε και αυτοί. Έεεεεεεξυπνο!!!???

Βέβαια κάποιες συνήθειες από το ζωικό βασίλειο απαντώνται και σε μας τους ανθρώπους. Όπως και αυτή η συνήθεια… Πόσοι από εμάς δεν χώνουμε το κεφάλι στην άμμο για να αποφύγουμε τον εχθρό/πρόβλημα? Είναι πιο εύκολο βλέπετε να βγάλουμε το γρήγορο φτυάρι πισώπλατα, παρά να εκδηλώσουμε την ενόχλησή μας. Την ενόχλησή μας για κάποια συμπεριφορά, για κάτι που είπε ή έκανε κάποιος και ενδεχομένως το πήραμε και εμείς στραβά. Σε κάθε περίπτωση να ξεκαθαρίσουμε και να μην το αφήσουμε να γιγαντωθεί μέσα μας, για να μην κρίνουμε και άδικα τον άλλον.

Γιατί λοιπόν ενώ είναι τόσο εύκολο το κάνουμε τόσο δύσκολο??? Γιατί μάλλον σκεφτόμαστε: "Και αν το πω και το παρεξηγήσουν?" Μάλλον τότε θα πρόκειται για ανθρώπους που ασπάζονται τον "στρουθοκαμηλισμό", δηλ. που χώνουν το κεφάλι στην άμμο για να κρυφτούν από τα προβλήματά τους και τους ανθρώπους, αντί να τα αντιμετωπίσουν.

Όμως υπάρχουν πάντα και εκείνοι που θα το εκτιμήσουν και θα μας ανταμείψουν με ένα δικό τους "Ενοχλούμαι" και μια ειλικρινή στάση. Αξίζει λοιπόν τον κόπο, να μιλάμε ανοιχτά στους φίλους μας για όσα μας ενοχλούν, αλλά και για όσα μας αρέσουν πραγματικά. Αξίζει σίγουρα τον κόπο να δημιουργούμε ωραίες και αληθινές σχέσεις!!!


Κείμενο/Φωτογραφία: by Libella Swing






ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ 

Δεν ξέρω εάν έχετε νιώσει ποτέ έτσι . Είναι ένα αίσθημα που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω ή μάλλον δεν νομίζω ότι γίνεται να το εξηγήσω . Αυτές οι μικρές στιγμές ευτυχίας . Πόσο διαφορετικές μπορεί να είναι για κάποιον άνθρωπο . Μπορείς να το νιώσεις οπουδήποτε και οποιαδήποτε στιγμή . Καβάλα σε ένα μηχανάκι κάνοντας βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πίνοντας ένα χυμό ακούγοντας την θάλασσα. Είναι σαν ένα τσίμπημα στην καρδιά και σαν να νιώθεις κάπως το στομάχι σου . Εκεί που μπορεί όλα να πηγαίνουν στραβά εκεί που βλέπεις το γκρίζο της πόλης ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά . Κάνουν την εμφάνιση τους με ένα χαμόγελο στα δικά σου χείλη και σε κάνουν να βλέπεις την ζωή με άλλο μάτι . Μπορεί να περνάς από την πιο άσχημη και περίεργη γειτονιά αλλά παρόλα αυτά να νιώθεις λες και είσαι στον προσωπικό σου παράδεισο . Ακόμα μπορείς να τις βρεις σε ένα πρόσωπο όχι απαραίτητα γνωστό σου ένα πρόσωπο έτσι τυχαίο που το είδες κάπου κάποτε στο δρόμο και σου έκανε εντύπωση . Μπορεί να είναι μια λέξη μονάχα μια μια πράξη κάποιος που σε βοήθησε σε κάτι ή που βοήθησες εσύ . Πόσες πολλές μπορεί να είναι αυτές οι μικρές στιγμές ευτυχίας και πόσες απλά προσπερνάμε κάθε μέρα ? Μένουμε πάντα στις μεγάλες δόσεις δυστυχίας γιατί αυτές μας πονάνε πιο πολύ . Και εγώ τις προσπερνούσα αυτές τις μικρές δόσεις ευτυχίας , αλλά πλέον όποτε μου τυχαίνουν φροντίζω έτσι έστω για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που διαρκούν να τις νιώσω . Να νιώσω αυτή την δύναμη που σου δίνουν . Μην ξεχνάτε ποτέ αυτές τις μικρές δόσεις ευτυχίας μην τις προσπερνάτε είναι το δώρο για όλους μας είναι η σημασία της ζωής , είναι πολύ πιο δυνατές από όλες τις δόσεις δυστυχίας από όλα τα άσχημα το καλό πάντα έχει μεγαλύτερη δύναμη ακόμα και ας μην φαίνεται πάντα .



Κείμενο/Photo : By Matilda 










Ο Μικρός Πρίγκιπας 
Τις προάλλες πρωί πρωί  πηγαίνοντας προς την δουλειά (έγραψα κατά λάθος δουλεία )καθώς άκουγα τον αγαπημένο Parov Stelar παρατηρούσα μια κοπέλα στο μετρό ή καλύτερα την τσάντα της κοπέλας στο μετρό ,είχε ζωγραφισμένο επάνω της τον γνωστό και αγαπητό σε όλους μας Μικρό Πρίγκιπα πάντα με το πράσινο ρουχαλάκι του και τα χρυσαφένια κατάξανθα μαλλιά του να δεσπόζει πάνω στον αστεροειδή του με το αγαπημένο του λουλούδι  . Αμέσως μπήκα σε σκέψεις και για ακόμη μία φορά βυθίστηκα σε αυτές . Σκεφτόμουν πόσο πολύ ή λίγο έχουμε όλοι εξαναγκαστεί ή όχι να γίνουμε σοβαροί και να σκεφτόμαστε μόνο λογικά και υπεύθυνα .Δεν λέω η ζωή θέλει σκέψη και υπευθυνότητα αλλά αναρωτιέμαι μήπως τελικά έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα αυτής της ζωής ? Mήπως έχουμε βυθιστεί σε μία ύπαρξη που το μόνο που ζητά είναι να είμαστε σοβαροί και σωστοί και βέβαια όχι αυτό που πραγματικά θέλουμε ή ακόμα και αν είμαστε αυτό που πραγματικά θέλουμε μήπως εντέλει μέσα από όλες αυτές τις ευθύνες που εμείς οι ίδιοι φορτώνουμε στον εαυτό μας ξεχνάμε την ουσία και την απόλαυση ? Μήπως ήρθε η ώρα ειδικά σε αυτή την ταραγμένη εποχή που ζούμε να θυμηθούμε αυτό το βιβλίο που διαβάζαμε μικροί και που πάντα εμένα με μάγευε τόσο και φανταζόμουν εκατοντάδες εικόνες και τρελά μέρη και ευχόμουν να γίνω σαν και αυτόν . Να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο σε φωτεινούς προορισμούς ! Μήπως πρέπει όλοι μας να βάλουμε ένα μικρό πρίγκιπα στην ζωή μας και να ξεχνάμε όλα αυτά τα σοβαρά που μας απασχολούν και να ζήσουμε επιτέλους ?Θα έλεγα πως όποιος δεν ξεχνάει να είναι παιδί κάπου κάπου και να απολαμβάνει κάθε στιγμή είναι πραγματικά ευτυχισμένος όποιος δεν έχει χάσει αυτή την αθωότητα  όποιος συνεχίζει να βλέπει  κάτω από το καφέ καπέλο έναν ελέφαντα που τριγυρνάει . Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν ξεχνάνε ποτέ να ζήσουν και απολαμβάνουν κάθε στιγμή .

Κείμενο/Φωτο : by Μatilda 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου